Wat motiveert Thy Visser, Jordi van der Schoot en Simon Schoones om terug te keren bij JCV en het Nieuwe Eerste te gaan vormen? Waarom jagen deze ‘Verloren Zonen op nieuwe vonkjes van de oude JCV-statuur? En waarom kiest Artem Zeziulin voor JCV? Ze hebben allemaal hun eigen beweegredenen. “Alleen voor JCV ben ik hiertoe bereid”, zegt één van de Verloren Zonen.

In de afgelopen maanden is gesproken met flink wat ‘namen’ in het tafeltenniswereldje. Van ieder van hen dachten we dat-ie wat zou kunnen bijdragen aan het invullen van ons toekomstidee. Wel moest iedereen aan wat voorwaarden voldoen. ‘Binding met JCV en/of Vught’ was de eerste, maar ook wenselijk: betrouwbaar en stabiel, teamplayer, passend in de filosofie en de uitgangspunten van JCV, toekomstbestendig.
Uiteindelijk bracht TZ-baas Peter Vullings het kwartet Jordi, Thy, Artem en (reserve) Simon bij elkaar. Een team met een gemiddelde leeftijd van 26,5 jaar, spelers met het DNA van JCV. Vooral Vughtenaren en spelers met ambitie en hun eigen motivatie om ‘JCV weer wat van z’n oude statuur terug te geven’.
JCV wil weer ‘zo hoog mogelijk’, met zelf opgeleide spelers en zonder de eigen identiteit op te geven. Dat verhaal sprak Jordi van der Schoot (26), Thy Visser (31) en Simon Schoones (32) zo aan, dat ze er met ‘onze’ Artem (17) de schouders onder zetten.
Jordi, Thy en Simon zijn geboren Vughtenaren met een lang en rijk verleden bij JCV. Blijkbaar is er bij hen destijds een gevoelige snaar geraakt en heeft de club een plek in hun hart veroverd. ‘Oude liefde roest niet’ is het gezegde dat op alle drie betrekking heeft.

Binding
Thy Visser kwam in 2015 voor het laatst uit in de JCV-hoofdmacht, toen op het één na hoogste nationale niveau van eerste divisie. “Bij JCV ben ik ooit begonnen. Het is de enige club waar ik echte binding mee heb”, zegt de sinds kort in Tiel woonachtige Visser. “Als het niet JCV was dat met dit verhaal kwam, dan had ik dit nooit gedaan. Ik geloof niet in clubs waar ze je lokken met zakken geld. Dat is één, misschien twee jaar leuk en dan stort alles in en is er niks meer van zo’n club over. Alleen JCV wil ik helpen opbouwen”, motiveert hij zijn terugkeer.

Steentje bijdragen

Een gelijkluidende uitleg geeft Simon Schoones aan zijn rentree. “Ik heb mijn hele jeugd bij JCV doorgebracht. Leeftijdgenoten zaten in de kroeg, ik was minstens vijf dagen in de week bij JCV. Na onze wedstrijd op zaterdag, dacht ik alweer over de volgende wedstrijd. Ik was bloedfanatiek, altijd met het spelletje bezig. Voor mij is het belangrijk dat JCV ook sportief weer gezond wordt en daar draag ik graag mijn steentje aan bij.”
Simon kwam in 2010 nog voor JCV 1 uit, stopte in 2015 wegens tijdgebrek en keert na een carrièreswitch vanuit de horeca naar de zorg terug. Met zijn studie in de eindfase zal zijn inbreng het komende half jaar nog beperkt zijn. Daarna is er meer rust en tijd. “Dan kan ik meer ‘vaste kracht’ worden. Want ik vind tafeltennis nog steeds een fantastisch mooi spelletje en bij JCV zie ik nieuwe beleving.”

Verder helpen

Jordi van der Schoot was nog een peuter toen hij als 4-jarige aan de kant stond te huilen omdat hij nog niet mee mocht trainen. Daarom begon hij met honderden balletjes tegen de muur slaan. Tot trainer Arie er gek van werd, medelijden met hem kreeg en hem tot de training toeliet. Enkele jaren later was Jordi Nederlands kampioen bij de Welpen en won hij als 10-/11-jarige de nationale Meerkampen.
Jordi had veel voordelen. Talent, drive, ouders die knotsgek waren van het spelletje en bij JCV zat hij gebeiteld omdat er hele hordes talent rondliepen. Dat luxeprobleem van JCV liep voor Jordi niet goed af. JCV maakte voor hem ongelukkige keuzes en Jordi vervreemdde van zijn roots. Hij werd een tafeltennisser die van club naar club hopte. Maar een nieuw thuis vond hij nergens, totdat Peter Vullings bij vader Rudi aanklopte en hij zijn zoon wist te overtuigen.
Als zelfverkozen invalkracht bij het Boxtelse Taverbo bleek de Vughtse bakker het spelletje nog lang niet verleerd te zijn. Vaak moeiteloos bleef hij overeind op tweede- en derdedivisieniveau. En nu keert hij dus terug bij zijn eerste liefde. Hij doet dat om JCV verder te helpen én in een poging om zelf tóch eens door te stoten naar tot de nationale top. Of dat kan, als 26-jarige? Nationaal kampioen Trinko Keen (51) heeft het antwoord gegeven.

‘Of course’
Ten aanzien van Artem Zeziulin is de term ‘clubbinding’ een betrekkelijke. Hij is net een half jaar JCV’er. Sinds hij uit Charkov vluchtte voor het oorlogsgeweld, wordt het 17-jarige talent echter geknuffeld bij JCV. Want hoe treurig de aanleiding ook is, hij wordt beschouwd als een onverwacht cadeautje.
JCV deed veel moeite om Artem zo goed mogelijk op te vangen en te begeleiden. Zowel maatschappelijk als sportief. De afgelopen maanden leende JCV hem uit aan derdedivisionist Belcrum en daar in Breda keerde langzaam zijn niveau terug. Artem maakte naam door 11 van zijn 15 wedstrijden te winnen; tegen de kampioen van de derde divisie bleef hij ongeslagen.
Ondanks dat clubs uit alle delen van het land aan hem trokken, besloot hij zijn krachten aan JCV te geven. “Of course”, was steeds zijn antwoord. “Deze club heeft heel veel voor me gedaan”, toont hij zijn dankbaarheid en waardering. ‘Natuurlijk’, zegt hij nu in het Nederlands, want onlangs behaalde Artem zijn eerste certificaat ‘Nederlands’. ‘Een bêtsche’, en in de afgelopen maanden werd hij een bêtsche ‘onze’ Artem.